Böyle Buyurdu Zerdüşt

Ve birden uyandı belleği, dünle bugün arasında olup biten her şeyi bir bakışta kavradı. "İşte taş" dedi, sakalını sıvazladı, "bunun üstünde oturuyordum dün sabah; burada çıkmıştı falcı karşıma, ilk burada duymuştum demin duyduğum çığlığı, o büyük yardım çığlığını. Ey yüksek insanlar, yaşlı falcının bana dün sabah bildirdiği sizin sıkıntınızdı,- -sizin sıkıntınıza ayartmak, baştan çıkarmak istiyordu beni: ´Ey Zerdüşt´ demişti bana, ´ben seni son günahına ayartmaya geldim.´ "Son günahıma mı'" diye haykırdı Zerdüşt, kendi sözlerine öfkeyle güldü; "son günahım olarak ayrılan neymiş bana'" -Ve Zerdüşt bir daha kendi içine kapandı ve yine iri taşın üstüne oturdu ve düşünceye daldı. Birden ayağa sıçradı,- "Acıma! Yüksek insanlara, acıma" diye haykırdı, yüzü değişti, tunç kesildi. "Eh! O da gününü doldurdu! Benim acı çekmem, acımam da ne ki! Ben mutluluk için mi çırpınıyorum' Ben eserim için çırpınıyorum! Eh! Aslan geldi, çocuklarım yakında, Zerdüşt olgunlaştı, saatim geldi: Bu benim sabahım, benim gündüzüm başlıyor: gel artık, gel, ey büyük öğle!"- Böyle buyurdu Zerdüşt; mağarasından ayrıldı: karanlık dağlardan ağan bir sabah güneşi gibi tıpkı, parıl ve güçlü. (Arka Kapak) Yayınevinin notu: Almanca aslının adı Alsa Prach Zarratustra olan bu kitap, Thus Spoke Zarratustra adlı İngilizce çevirisinden dilimize aktarılmıştır.