Dava

Adam devam etmek istiyor, ama bilinmeyen bir zorluk yüzünden bunu yapamıyordu. Kalemi yere düşürdü ve yine K.'ya doğru döndü. K. bu kez ona baktı ve büyük bir sıkıntı içinde olduğunu fark etti, ama nedenini anlayamadı. Az önceki canlılığı uçup gitmişti. K.'nın da canı sıkıldı. Kaçamak bakışlarla birbirlerini süzdüler. İkisinin de yok edemeyeceği bir yanlış anlaşılma vardı ortada. Tam o anda mezarlık kilisesinin küçük çanı vakitsizce çalmaya başladı; ama ressamın elini havada sallaması üzerine, sustu. Bir süre sonra yine başladı, bu kez usul usul çalıyordu, sonra özel bir işaret verilmediği halde ansızın durdu; sanki sadece sesini denemek istemişti. Ressamın içinde bulunduğu durum K.'yı avutamazdı. Ağlamaya başladı ve yüzü elleri arasında uzun süre hıçkırıklara boğuldu. Ressam K.'nın sakinleşmesini bekledi, sonra kaçış yolu göremediğinden, işine devam etmeye karar verdi. Yazdığı ilk karakter K. 'nın içini rahatlattı, ama ressamın onu çok büyük bir isteksizlikle bitirebildiği açıkça görülüyordu. Zaten yazı da artık o kadar güzel değildi, hem yaldızsız gibiydi, karakter soluk ve belirsizdi, ama ressamın çizdiği harf çok büyüktü. Bir J'ydi bu, tam bitmek üzereyken ressam öfkeyle ayağını sertçe tümseğe vurdu. Toprak etrafa sıçradı. K. nihayet durumun ciddiyetini anladı. Onu tutamazdı artık. Adam tüm parmaklarıyla, neredeyse hiç direnmeyen toprağı kazmaya başlamıştı bile. Her şey hazır görünüyordu. O küçük toprak parçası yalnızca yanıltma amaçlıydı. Hemen altında, dik kenarlı büyük bir çukur açılıyordu. K. hafif bir akıntıya kapılarak sırt üstü içine battı. Kendisi boynunu hala dik tutarak dipsiz uçurumun ortasına gömülürken, yukarıda, taşın üzerinde bir şimşek gibi, kocaman kıvrımlarla adı belirdi. Bu görüntüye hayran kalarak, uyandı.