Dil Gölgesi

semah I yüzümü sana açan kırk çiçekten biriyim aynı denize dökülen kırk yarlı ırmaktan boynumda solgun gölge, zehirli sessizliğim yoldan çıkmasın diye kendimi çağırmaktan II herkes kendine döner, yalnızlık dediğimiz ne acıdan giysiler, ne bilinmeyen ada susayınca varlığın kıyısına ineriz adımız taş atımı bir anlık dalga suda