E.M. Forster'da Hümanizmin Tehlikeleri

20 yüzyılın ilk çeyreğinde ortaya koyduğu eserleriyle İngiliz edebiyatına başkalık getiren,
sınıfsal duruşun altında yatan aşağılayıcı bakışı romanlarının merkezine koyan, bunu bir tür ters
açı yaratarak empatiyle sonuçlandırmayı düşünen, romantizmi de metinlerinin sac ayaklarından
biri gibi gören E.M. Forster (Edward Morgan Forster), gelenekle modernizmin çatışmasının
zirvede olduğu bir dönemde yaşamış ve yazmıştır. Eserlerinde, modernizmin krizini ve
ikiyüzlülüğünü hissedilir kılmış, orta sınıftan bir ailenin çocuğu olduğu için, -üst sınıfla altsınıf
arasında yer aldığından- nesnel bakış avantajını kullanmış, sınıfsal gözlemlerini doğru bir
perspektiften yansıtabilmiş büyük bir edebiyatçıdır Forster. Mükemmel kurgulanmış entrikalar
içinde gezinirken, her sınıftan her karaktere benzer bir mesafeden bakmayı da düstur edinmiş,
ayrıntıları es geçmeyen ve bu ayrıntılardan devasa bir resim çıkarmayı başaran tarzıyla öncü
özelliklere de sahip bir isim olmuştur.
Frederick C. Crews, Hümanizmin Tehlikeleri'nde E.M. Forster'ın romanlarını -En Uzun
Yolculuk, Meleklerin Uğramadığı Yer, Manzaralı Oda. Howards End ve Hindistan'a Bir
Geçit - on dokuzuncu yüzyıl liberalizmi ve hümanizmi çerçevesinde analiz ediyor. Forster'ın
ailesinin, eğitim geçmişinin, dini/politik mirasının ve "Bloomsbury Grubu" ile olan ilişkisinin
izini süren Crews, yazarın "hümanizmin tehlikeleri"ni kabul etmesiyle artan melankolisini
gözler önüne seriyor. Romancılığının yazarı, cinsel eşitlik, kendini ifade etme, sosyal
sorumluluk gibi moda sloganlardan uzaklaştırdığını söylüyor; mizaç ve şefkatiyle insanlık
durumuna ironiyle bakan devasa yazarlar arasına yerleştiriyor Forster'ı.