Fosforlu Cevriye

Alev dalgaları yanaklarına çarparken dudaklarını onun elinden çektiği andan beri Cevriye konuşamıyordu. Gözleri iri açılmış, benzi umulmaz derecede sarı, solgun, dudakları hafif aralık ona bakıyordu. Eğer konuşacak olsa ilk sözü: 'Beni kollarının arasına al. Allahın için, dinin için, kitabın için sev beni... Beni sev...' yalvarışları olacaktı." Galata'nın en namlı oropusu olan Fostorlu Cevriye'nin gönlüne, kim olduğunu, polisten neden kaçtığını, geceleri kayıkla neler taşıdığını, hatta adının ne olduğunu bilmediği bir adamın karasevdası düşer. Fostorlu Cevriye Galata'yı "gözlerinden belli olan" bu "karasevda"yla arşınlayacaktır artık. (Arka Kapak) ...Ama bence en harikulâde yanı, kadınların yıldızları özgürce seyretme haklarını sonuna dek savunması ve bu hakkı Cevriye'nin kişiliğinde alabildiğine sıcak bir şekilde somutlaştırması. Çünkü Cevriye bu hakkı, bencilce "alarak" değil, hiç esirgemeden "vererek", her şeyini paylaşarak "kullanır". Ne yazık ki, Cevriye'ler için bu dünyada "mutlu son" yoktur, ya da ancak "başka" bir düzlemde vardır: Cevriye, sevdiği adama yardım etmek uğruna ölüme gider, çok sevdiği denizle birleşerek... Ve o anda, denize bir yıldız düşer. Cevriye'nin yıldızıdır, bu. Deniz, yıldız, kadın ve aşk birbirine karışır. (Yıldızları Özgürce Seyretme Hakkı, Fatmagül Berktay, Radikal İki, 10.09.2000)