Hayat Gerçeğe Perde

´´Seni anlatacaktım...Senden söz edecektim...Ya da senden haberdar edecektim.Seni bilsinler istedim belki de... ismini söylesem; kiminin aklında şımank, kimininkinde uysal, kiminde cûhil, ´ kiminde âlim, kiminde mazlum, kiminde zalim, kiminde genç, kiminde yaşlı, kiminde çirkin, kiminde güzel bit şeyler canlanacaktı. Herkes kendi aklından, kendi geçmişinden, kendi kitaplarından, kendi fatihinden, kendi açısından, yani "kendi"nden bit olta takacak!: sona... Rengini söylemeye kalksam; kimi kötü, kimi lyt, ktm! yakan, kimi yanan, kimi dııtan, kimi koşan, kimi ayık, kimi sarhoş sanacak!: seni. Herkes "kendi" rengiyle boyayacakt: seni... Kokunu anlatsam; kimi hoş, kimi iğrenç, kimi hafif, kimi ağıt, kimi çiçekli, kimi baharatlı sanacaktı seni, Hetkes "kendi" burnuyla kohlayacakt: seni... Tadını söylesem; kimi acı, kimi tatlı, kimi ekşi, kimi mayhoş, kimi tuzlu diyecekti sana. Hetkes "kendi" dilinin bildiği bit tada benzetecekti seni... Huyundan söz etsem: kimi iyi, kimi kötü, kimi kotkak, kimi cesur, kimi tembel, kimi çalışkan, kimi kahraman, kimi kaçak, kimi akıllı, kimi de/i sanacaktı seni. Hepsi "kendi" kalbinin penceresinden seyredecekti seni,,, Kaktan ki, neyinden bahsetsetn "onlara", neyinden söz açsam "onlardan", neyini söylesem "oıtlann" olacak; ne söylesem örtecek seni, süslüm, hiç anlatmadım... ´ Suskunluk bile herkesin karnında başka bir çocuğa gebeydi. Saklandım, beni gören seni bir şey zannetmesin diye..." Cem´Mumcu, l.iııbiı insan Masalları´na Hayat Gerçeğe Perde İle devam ediyor.