İnsan Hakları Avrupa Mahkemesi

1998 Kasımında yürürlüğe giren 11. protokolle İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesi denetim mekanizmasında yapılan değişikliklerin amacı, tam zamanlı çalışan tek bir mahkemenin kurulmasıyla denetim sisteminin bütünüyle yargısal bir nitelik kazanması ama aynı zamanda da, karara bağlanması ortalama 5-6 yıl süren başvuruların daha kısa sürede sonuçlandırılması yolunun açılmasıydı.yaklaşık 1,5 yıl sonra İnsan Hakları Avrupa Mahkemesinin yeniden yapılandırılmasına ilişkin tartışmalar başladı. Mahkemenin iş yükünün giderek artması, biriken başvurular nedeniyle sistemin boğulma noktasına yaklaşması, İnsan Hakları Avrupa Mahkemesinin etkililiği sorununu gündeme getiriyor. Sorunun çözümü bir yönüyle denetim sisteminin hızlandırılmasıyla ilgili ancak, belki esas önemli olan İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesine taraf devletlerin Sözleşmeden kaynaklanan yükümlülüklerini ve Sözleşmeyi yaşayan bir belge olarak yorumlayan İnsan Hakları Avrupa Mahkemesi kararlarının gereklerini yerine getirmek için iç hukuklarında gerekli düzenlemeleri yapma konusunda siyasal kararlılık içinde olmaları. İnsan Hakları Avrupa Mahkemesi kararlarının iç hukuklarda uygulanmasını, Sözleşmenin 1. maddesi uyarınca taraf devletlerin Sözleşme haklarını tanıma ve koruma yükümlülüğünün ayrılmaz bir parçası olarak düşünmek gerekiyor. İnsan Hakları Avrupa Mahkemesi, Sözleşme hukuklarının uygulayıcısı olduğu kadar, yaratıcısı da. Bu anlamda, sözleşme hukukunun, Sözleşmenin iç hukuktaki yerinden bağımsız olarak iç hukuka aktarılmasının en etkili yolu, ulusal yargı yerlerinin Yerel Sözleşme Mahkemeleri rolü oynaması. Ulusal yargı yerleri ile İnsan Hakları Avrupa Mahkemesi arasında kurulacak hukuksal iş birliği, iç hukukların Sözleşme hukukuna uyumu sağlamanın yanı sıra Sözleşme yargıcı açısından da bir geri-besleme kanalının oluşmasına imkan sağlayacak.