İnsan Yalnızlığında Oturur

Yolculuk ettiğim günlerden birinde bir adada başı insana benzeyen, ayakları demirden olan koca bir yaratık gördüm, toprak yiyip deniz içiyordu. Uzunca bir zaman onu uzaktan izledim. Sonra yanına yaklaşıp "Hiç doymayacak mısın, açlığın hiç dinmez, susuzluğun hiç geçmez mi? diye sordum.
Ve bana şöyle scevap verdi, "Evet, doydum, hayır, daha doğrusu yiyip içmekten yoruldum; ama yarın yiyecek toprak ve içecek deniz bulamam diye korkuyorum."1