Kara Vagon

Atiye Bacı yorulmuştu. Başını kaldırıp güneşe baktı, tam tepesindeydi. Çapayı toprağın ağzına çakıp, çardağa geldi. Atiye Bacı hep böyle bırakırdı çapayı. Toprağın yüzüne atmazdı. Yirmi beş yaşına ulaşıyordu. On iki yıldan beri evliydi. Çocukların ardı arkası kesilmiyor ve o, şu toprağın üzerinde, hep gebe dolaşıyordu... Gündüzleri toprağı yarıp, içine tohumlar salıyor, geceleri de kocası, kendisini döllüyordu. Toprak hem dayanıklı, hem nazlıydı... İnsanlar bütün gün içini dışına çıkarıyor, ama o, ´´gık´´ demiyordu. Ne zaman ki ayaklar altında ezilerek horlanıyor, işte o zaman toprak, kendisini naza cekip kısırlaşıyordu. Oysa Atiye Bacı böyle miydi ya'.. Bir yandan toprak onu kendisine köle etmiş, bir yandan da kocası ve çocukları... Her yıl saçlarının telleri eksiliyor, dişleri çürüyor, bedenine yorgunluğun çizgileri gömülüyordu. Ve naz niyaz edemeden, kocası her akşam üstüne çıkıyor, doğanın gevşettiği bedenini eziyordu altında...