Kara Zıpkalı Uşaklar Destanı

Bu destan böyle başlamazdı bilirim Akan kanın izinden yürüdükçe Canın cana kıydığını gördükçe İnsan olduğumdan irkilirim. Kara Zıpkalılar kara giysiler içinde Ana südünden ak bir yürek taşıyan Kanını dökene su veren Babasına bıçak çekene gülümseyen erkişilerdir. Savaş kötüdür kaçınılmaz olsa da Canın cana kıyışı ölümden öte Ekmeği keserken bile korkutur bıçak Bir ses çıkar soğan doğrarken Bakar yüreğim gözlerine Bu mavi gök üstümüzde Bu güneş pırıl pırıl can kokuşlu Bu doğurgan bire bin veren toprak Nemize yetmez' (Arka Kapak)