Kim’e

"Kim nerede ne yapıyor' sorusu, peşimi hiç bırakmadı. Çarşılardaki insan seline; köylerin, kasabaların, kentlerin uzak ışıklarına bakarken, hep "kim'" dedim. Bir bir ışıyan, bir bir kararan, gecenin bir yarısında ışıyıveren pencerelere bakarken de... Kapımın hemen ardındakine seslenircesine yakın sordum: Kim o' Ya "Kimi kimsesi"nin ardından gelen "yok"luk! İşte tam burada, soru sözcüğü olmaktan çıkıyordu Kim. Tanıdıklarımın, hiçbir zaman tanıyamayacak ya da belki bir gün bir yerde karşılaşacak olduklarımın; insanın adıydı. O değil miydi kimliğini yitiren, arayan, bulan, sorgulayan... Bu yazdıklarımı işte ona, Kim'e adadım. Zaten ben de onun Kim'i değil miydim'