Leyla İle Mecnun

Mecnun, hem ağlıyor hem söylüyordu... Onu dinleyen Leyla, çoktan diz çökmüştü... Çölün vahşi hayvanları bu yanık sese koşmuştu... Dağlar, taşlar bu sesle inlemişti... Bulutlar bir araya gelmiş, Mecnun ile Leyla'nın göz yaşına ortak olmuştu... Çöl, baştan başa rahmetle dolmuştu... İki büyük aşık, sonsuz güzelliğe ayna olan gönüllerini sanki bir kez daha yıkamışlardı... Onların iniltisiyle varlık, derin bir sessizliğe bürünmüştü... Yalnız yerdekiler değil, göktekiler de bu büyük aşka gıpta etmişlerdi... (Arka Kapak)