Mahşerin İnsanları

Yüz binlerce ton demir ve beton karışımından oluşmuş bir kütlenin altında kıpırtısız duruyor, alnından sızan korku terleri gözlerine sızıyordu. Kıpırtısız durmasının nedeni, bunca büyük, geniş ağırlığın altında, sağa sola dönme şansının olmamasıydı. Ağırlığın toprak zemınden yüksekliği, ancak göğüs kafesi kadardı. Çırılçıplaktı. Kıpırdadıkça, meme uçlarına betonun sertliği, nemliliği değiyordu. Kurtulabilecek miydi buradan' Ağlıyordu sessiz sedasız, ´´Ah,´´ dıyordu içinden. ´´Keşke yüzükoyun olabilseydim şu ağırlığın altında!.. Yüzükoyun olsaydım da, sürünebilseydim uzaklara doğru... ´´Ağırlığın, havasızlığın altında yok olmak istemiyordu. Kıpırdadıkça dudaklarına değen beton, betondan taşmış demir çubuklar altında bile bir çıkış, bir kurtuluş yolu arıyordu. Kollarını iki yana açtı. Ellerini ıslak toprağa yaydı. Dizlerini birazcık yukarıya, ama gene de göğsünden aşağıda olmasına özen göstererek kaldırdı. Santim santim, milim milim kaydırmaya çalışıyordu böylece çıplak bedenini. ´´Birkaç günde de olsa, bu ağırlığın altından kurtulacağım,´´ diyordu inancını henüz yitirmemiş...