Mülemma Sana gül, sana yine gül, sana bir gül, bir gül daha.

Gözlerim, ellerim, gülüşüm, heyecanlarım endişelerim serzenişlerim. Sonra, etim kemiğim ruhum ve doğranmış çiçek kalbim... Meğer bunlar sevda içinde pek yer kaplamıyormuş.

Düşünüyorum...

Düşünce bir dengeydi oysa. İşte şimdi yalnızlığın ince kanatlarındayım.

Yanılmışım. Yalnızlık her şeyden ve her şey ettiklerimden daha büyükmüş.