Porselen Bebek

Kimse onun gibi gülümsemiyordu bana. Annem, çok işi olduğundan çok yoruluyordu. Bazan gülmeyi unutuyordu. Ablam, dersim var, git başımdan diyordu. Ninem namaz kılıyor, Tanrıyı düşünüyordu. Babamı zaten az görüyordum. O da ikide bir, ben önemsiz bir memurum, diyordu. Porselen abla yorgun değildi. Git başımdan, demiyordu. Önemsiz biri olduğunu da sanmıyordu. Selçuk Baran, bu defa çocuk öyküleriyle bizimle.